"Snaidero boot" op de Vogalonga in Venetië

Onlangs had ik een stukje geblogd over de "Snaidero boot" op de Vogalonga. Daarnet kreeg ik het verslagje doorgemaild van Linda (m`n klant die roeide): Onze boot lag nog keurig aan de kademuur waar we hem de vorige dag hadden achter gelaten. We verlieten het kanaaltje om op te roeien naar het San Marco plein. Een lichte vorm van spanning heerste in de boot. Het ging nu echt beginnen. Van alle kanten kwamen allerlei soorten boten aan. Kano’s, drakenboten, gondels in allerlei groottes en bijna geen sloepen. Nog een paar Nederlandse teams, maar dan met whalers, deze zijn ranker en stukken lichter. Wij waren de op ene grootste boot. De grootste was een cruise schip, een zusterschip van de Costa boot welke op de rotsen is gelopen. Zo groot dat hij boven de gebouwen van Venetië uitsteekt. Onder de klanken van klassieke muziek verzamelden alle boten zich voor de start. Overal waar je keek waren boten. En toen, een enorme knal, een kanonschot, en de race ging van start. Rustig aan, zo veel boten, maakt het varen met een sloep als die van ons hier niet eenvoudig. Dat geeft ons ook de tijd om om ons heen te kijken. Het is zo mooi, indrukwekkend, je krijgt er kippenvel van. We oogsten veel complimentjes en applaus. Een camera boot komt naast ons varen. De bijna grootste boot en er dan zo uitzien, blijkbaar vinden ze dat hier toch wel bijzonder. Wij vinden het heel bijzonder dit mee te maken. Rustig roeien we mee in het veld met boten. Daar waar we dachten dat het water breder zou worden, op de kaart leek het grootste deel te bestaan uit open water, is er toch een vaargeul, met daarnaast veel ondiep gebied. Her en der gaan er kano’s en skiffs aan land, voor een pauze, een korte sanitaire stop? Ons lukt dit niet, dus pas als we Burano passeren kunnen we even aan land, gelukkig. Leuk om langs dit kleine eiland te varen, Mr Francois had ons gezegd dat hij hier met een “koek en zopie” tentje zou liggen. Helaas, we varen aan de verkeerde kant. Om in het veld van boten te keren en over te steken lukt ons niet, we zwaaien naar elkaar. Aan het eind van dit eiland worden de boten gesplitst, kano’s en overige smalle boten gaan via een andere route dan de grotere boten. Er is namelijk een vernauwing en om al te veel opstopping te voorkomen doen ze het op deze manier. We varen volgens een keurig schema, om het half uur is er een wissel, zodat iedereen anderhalf uur roeit en een half uur kan pauzeren. We passen keurig met z’n twaalven in de boot. Ook het om je heen kunnen kijken wanneer je niet roeit is heel leuk. Wanneer je ziet dat gondeliers het hele stuk staand afleggen, of een ander type, waarbij het hele lichaam wordt gebruikt om de boot voort te bewegen, doet ons realiseren dat het nog anders kan. We roeien verder en komen bij Murano, het ‘glas’-eiland, in Venetië zie je veel winkeltjes met sieraden van glas uit Murano. Dit eiland is een stuk groter dan Burano, er staat een muziekkapel langs de route. Het oogt allemaal iets minder toeristisch dan Venetie zelf. Dan op voor het laatste stuk naar Venetie. Ineens een grote klap, we liggen vast, als enige. Degenen die op dat moment voorop zitten worden naar achter gedirigeerd en de stuurman duwt met kracht de boot weer los. We hervatten de route en in de buurt van Venetie worden we geattendeerd langzaam te varen. En ja, voor de ingang van het Canal Grande blijkt het een kluwen van boten te zijn. De stroom komt de stad uit en alles ligt vol met boten. Ondanks dat we zeker niet de laatste waren komen er steeds meer kleine boten langs ons heen. Soms liggen er lange skiffs dwars in het kanaal, of dwars voor de ingang. Marc maakt een riem vast op de achterplecht, zodat hij de boot wrikkend kan voort bewegen. Zodra hij enige beweging in de boot krijgt komt er van alle kanten commentaar, we zijn te groot, ze vergeten dat ze zich eerst langs onze boot heen gewrongen hebben. De stroom maakt dat we harder achteruit dan voortuit gaan, omdat we de riemen niet kunnen gebruiken. We worden op een paal geduwd, een dol (houder van een riem) breekt af en als we eindelijk in het kanaal zijn leggen we de boot aan de kant vast. Dit heeft geen zin. Marc de kant op, is bij alle kroegen het bier op. Het zit ons gewoon even niet mee. Een stel Nederlandse meiden komt langszij, we krijgen van hen extra water, lief. We wachten ongeveer een uur voordat er weer ruimte is om te roeien. Maar dan is het extra leuk, langs alle kanten wordt er geklapt en gejuicht. Als we op het echte Canal Grande komen, het eerste deel was een kleiner toegangskanaal is dit weer grotendeels over, nu varen er weer watertaxi’s en veerboten en wordt het water onrustiger. Nog een paar kilometer doorbijten en we bereiken de finish.